Cz.25

*Harry*

Moje serce zamarło ale i nie wiedziałem co zrobić. Wybrałem najgorszą z możliwych. Poszedłem tam.

-No witam-odparłem z uśmiechem na ustach mimo iż bałem się jak cholera.

-Ha...Harry?Co tu tutaj robisz?-Zaczęła się jąkać Nat. Podeszła do mnie i uściskała. 

-Jak tu się dostałeś? -wszeptała mi w koszule

-Tak jak przedtem-próbowałem nie okazywać mojego strachu.

-Proszę.Nie próbuj tego więcej.

-Nie cieszysz się?

-Cieszę tylko...

-No powiedz Natalie.Powiedz wszystko swojemu kochasiowi-Odezwał się jej ,,były'' szef. Zmrużyła na niego oczy a następnie jej brązowe źrenice napotkały moje.

-Nie możesz tu przebywać.-po jej policzku spłynęła łza.

-Czemu?

-No kurwa jasna! Mam mu sam powiedzieć czy sama raczysz mu wszystko wyjaśnić?-Krzyknął szef Natalie a ta podskoczyła z przerażenia. Nie mogę sobie wyobrazić tego że Natalie mogła pracować dla takiego wstrętnego chuja. Był obleśny.Miał może z 50 lat.Ciągle w swoim pysku miał cygaro.Był gruby oraz przemądrzały. Nigdy go nie lubiłem i nie polubie.

-No bo...

-Mniejsza-Przerwał szef.

-Nazywam się Hunter tak dla twojej informacji. Nie możesz tu przebywać ponieważ uśmiercą cię tak jak tą ździrę.-skinął głową w stronę Nat która trzymała swoje ręce na twarzy i szlochała. 

-Ździrę?- splunąłem a on sie perfidnie zaśmiał. Podszedłem do niego i z całej siły uderzyłem go w twarz. Gdy okładałem tego szmaciarza Natalie podbiegła do mnie i odciągnęła.

-Jak na takie drobne ciało masz trochę siły-podniósł się ocierając w tym samym czasie krew spływającą z jego nosa.

-Może chciałbyś dołączyć do umarłych i znajdować się w naszym gangu? Razem z Natalie?

-Nie popełnię tego błędu co ona.-Wyszedłem z pokoju a za mną Natalie. Chwyciła za rękę,obróciła w swoją stronę i namietnie pocałowała.

-Chodź-pociągnęła mnie i oboje ruszyliśmy w stronę dużych,czarnych drzwi.

-Co tam jest?

-Inny świat-odpowiada i popycha drzwi. Moim oczom ukazuje się łąka ze zwierzętami i roślinami a w oddali widać jakiś las. Promienie słoneczne oślepiają mnie na co Natalie chichocze.  Idziemy przez łąke rozmawiając o Nicol. Bardzo ją cieszy że dałem jej tak na imię ale też smuci bo to po jej matce. Zdziwiła mnie ta reakcja i postanowiłem zapytać czemu taka a nie inna.

-Siadaj -odpowiada.Tak jak kazała tak zrobiłem.

-Zareagowałam tak ponieważ moja mama została zamordowana przez ludzi Huntera.